Tradycja i zwyczaje

Podczas gry w Watten emocje sięgają zenitu. Karty rzucane na stół strzelają jak bicze, aż przygodnym obserwatorom ciarki przechodzą po plecach. Gracze śmieją się i na przemian klną, mrugają porozumiewawczo, postukują palcami. Żeby wygrać, trzeba lubić ryzyko oraz mieć dobrą pamięć. W przypadku preferowanej w Południowym Tyrolu wersji Blindwatten (gry „w ciemno”) liczy się umiejętność dokładnej obserwacji i szybkiego kombinowania. Watten to nie tylko miła forma spędzania czasu w towarzystwie oraz okazja do opróżnienia jednego lub kilku kufli czy kieliszków.

Tak się dobrze składa, że gra w Watten ma pożyteczny efekt uboczny w postaci gimnastyki umysłu i zaspokaja potrzebę siłowania się w formie zabawy. Nie jest pewne, czy gra ta ma korzenie francuskie, czy włoskie. W każdym razie Watten, tak samo jak dość podobna, ale nie tak rozpowszechniona gra Perlaggen, należy do ulubionych codziennych zajęć i wpisana jest w kulturę biesiadowania w regionalnych karczmach. I tak jak każda karczma ma swoje specjały, a każda dolina swój dialekt, tak prawie każda miejscowość ma swoje własne zasady gry w Watten. Przykładowo w Tramin/Termeno i Kurtatsch/Cortaccia gra odbywa się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.