Co roku w czerwcu w górach Południowego Tyrolu płoną ognie. Ognie ułożone są na kształt krzyża, serca, względnie symbolu Chrystusa („INRI” lub „IHS”) i mają przypominać o wydarzeniu z 1796 roku. W tamtym czasie wojska napoleońskie ciągnęły z północnych Włoch i zbliżały się do Tyrolu. Tyrolczycy byli w potrzebie. Opat z klaszotru w Stams zasugerował powierzenie Najświętszemu Sercu Jezusowemu całego kraju oraz słabo wyszkolonych żołnierzy, a także modlitwę o Boże wsparcie. W przypadku zwycięstwa Tyrolczycy mieli co roku odnawiać zawierzenie w niedzielną uroczystość Serca Jezusowego. Tyrolczykom udało się zwyciężyć Francuzów, co było dużym zaskoczeniem. Niedziela Serca Jezusowego stała się wielkim świętem, a zwyczaj palenia ogni istnieje do dziś. Ognie ku czci Serca Jezusowego rozpalane są przez różne stowarzyszenia lub zaprzyjaźnione grona osób w dobrze widocznych miejscach na górskich grzbietach. Drewno do podpalenia często wnoszone jest na górę przez wiele godzin.
Tradycja rozpalania ognisk w górach sięga czasów przed Chrystusem. W okresie letniego przesilenia rytualne ognie rozpalane były na wzgórzach. W czasach chrześcijańskich okres przesilenia i dzień św. Jana przypadały w podobnym terminie, dlatego w wielu miejscach rozpalano „ognie świętojańskie”. Uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego również przypada na koniec czerwca (w 3. niedzielę po Zielonych Świątkach). Górskie ogniska stopniowo zmieniły swoje znaczenie. Kult Serca Jezusowego wywodzi się ze średniowiecznego mistycyzmu, a od XVII w. był popularyzowany przez zakon jezuitów.
