Spotykam się z Tamarą w ciepły dzień, blisko jej rodzinnej wioski Gummer/San Valentino in Campo w dolinie Eggental. Siadamy na huśtawce, na placu zabaw, wokół nas rozpościera się obłędny widok na góry. Dorastała tu, w Dolomitach. Znam Tamarę od dawna i za każdym razem podziwiam radość i siłę, którą promienieje. Po każdym spotkaniu z nią muszę rozmyślać nad swoim życiem i przekonywać się od nowa, czy robię rzeczywiście to, co mi odpowiada, co uszczęśliwia.

Tamara Lunger była czołową zawodniczką w skialpiniźmie, ale w Himalajach poczuła, że treścią jej życia będzie wspinaczka. Nie chodzi tylko o rekordy i porównania. To przyjemny efekt uboczny, a przy tym okazja do zarobienia na swojej pasji. Przyciągają sponsorów. Jednak wieloletnie eksploatowanie organizmu pozostawia ślady. Bóle kolan od czasu do czasy wymuszają odpoczynek. Tamara nie wątpi jednak w to, że zawsze znajdzie się jakieś wyzwanie, które jej podpasuje. Mając w kieszeni licencję pilota śmigłowca rozważa zajęcie się ratownictwem w jej ukochanych Himalajach. Od tego marzenia dzieli ją jeszcze wiele godzin lotów treningowych.

Bardziej wdzięczna i zadowolona niż kiedykolwiek

„Słońce zachodzi za górami, a ja żegnam się z Tamarą. W drodze powrotnej krążą mi po głowie słowa jej wewnętrznego głosu: „Jeśli teraz pójdziesz dalej, to już nigdy nie wrócisz”. Kilka metrów zdecydowało o tym, czy wpisujesz się w historię alpinizmu, czy nie. Pozostajesz w pamięci czy o tobie zapominają.

Jednego jestem pewna po tym spotkaniu: mimo, że zawróciła, to zwyciężyła – bardziej wdzięczna i zadowolona niż kiedykolwiek.

„Wolałabym zdobyć ośmiotysięcznik jakąś inną drogą, może zimą, kiedy krąży mniej ludzi. A tak poza tym zdobyć jakiś mniej wymagający pięcio- lub sześciotysięcznik”, mówi o kolejnych celach.