Tamara Lunger

Ik, Tamara Lunger

Deze hooggebergteklimster weet precies wat haar dankbaarder en tevreden maakt. Weet jij dat ook?

Heel Zuid-Tirol volgde vol spanning haar grote expeditie naar de Nanga Parbat in 2015. Ze wou de berg beklimmen in de winter. Tamara Lunger zou opnieuw een record breken. Het was haar bedoeling om deze machtige reus van de Himalaya te bedwingen, een berg die 40 keer groter is dan Europa's hoogste berg, de Mont Blanc.

Het kost gigantisch veel inspanning om een expeditie te organiseren naar het rijk van de achtduizenders: 50 uur om ernaartoe te reizen, 60 dagen om te acclimatiseren, de klimtochten naar de verschillende basiskampen, wachten op gunstig weer, in krappe omstandigheden in een tent wonen, verveling, kou, het risico om neer te storten als je in de openlucht naar het toilet gaat. Maar tegelijkertijd dompel je jezelf onder in een andere wereld, bevrijd van alle verplichtingen van het dagelijkse leven. Je komt dichter bij jezelf dan waar ook – en je vindt rust.

Soms wordt opgeven beloond

Eindelijk is de grote dag aangebroken. Slechts een paar hoogtemeters scheiden basiskamp vier van de bergtop. Tamara volgt haar expeditiecollega's, ze duiken de duisternis in. Het is 34 graden onder nul en de wind fluit aan 45 kilometer per uur rond haar oren. Ze voelt dat het vandaag niet haar dag is. De normaal zo sterke vrouw voelt zich slap, en elke stap kost haar nog meer moeite dan anders op deze hoogte. Ze geeft over, keer op keer. Maar ze bijt door en bidt dat de eerste zonnestralen tevoorschijn komen. Ze moet steeds vaker stil blijven staan om op krachten te komen voor de volgende stap, tot ze plots, luid en duidelijk, haar innerlijke stem hoort: "Als je nu doorgaat, kom je nooit meer terug."

Het zijn nog maar 70 meter tot aan de top. Tegelijkertijd beseft ze dat ze de drie mannen van haar klimteam in gevaar brengt. Op deze hoogte en bij deze omstandigheden kan niemand je meer helpen. Ze keert om. De afdaling is steil en gevaarlijk, elke misstap is onvergeeflijk. Ze springt over een gletsjerspleet en glijdt uit. Ze glijdt met een grote snelheid naar beneden. "Dit is het einde", denkt ze bij zichzelf, tot ze wordt afgeremd door een hoop sneeuw die haar leven redt.

Later die avond in de tent, nadat ze de anderen heeft gefeliciteerd met het bereiken van de top, komen de ontgoocheling en het verdriet naar boven. Dat is normaal. Maar dan, onverwacht, veranderen deze gevoelens in dankbaarheid. Ze is dankbaar dat ze kan vertrouwen op haar innerlijke stem. Ze is blij dat ze haar bergcollega's niet in gevaar heeft gebracht. En ten slotte verheugt ze zich samen met haar teamgenoten over hun succes.

IDM Südtirol-Alto Adige/Ivo Corrà

Jezelf trouw blijven

Het is aangenaam warm als ik Tamara ontmoet in de buurt van haar geboortedorp, Gummer/San Valentino in Campo in het dal Eggental. We gaan op de schommels zitten in een speeltuin, omringd door een prachtig bergpanorama. Hier, in het hart van de Dolomieten, waar ze is opgegroeid. Ik ken Tamara al lang en ben altijd weer gefascineerd door het optimisme en de kracht die ze uitstraalt. Elke ontmoeting met haar zet me aan om over mijn leven na te denken en mezelf af te vragen of ik echt doe wat bij me past en wat me gelukkig maakt.

IDM Südtirol-Alto Adige/Ivo Corrà

Een belangrijke ontmoeting

Op haar 18e, op het eindejaarsbal, maakt Tamara kennis met een van de beste bergbeklimmers van Italië: alpinist en schrijver Simone Moro uit Bergamo. Hij is degene die haar meeneemt naar de hoogste bergen ter wereld. Ze heeft er de ideale lichaamsbouw voor en haar conditie is perfect. Het enige wat nog af te wachten valt, is of Tamara tegen de hoogte kan. Al gauw blijkt van wel. Vandaag de dag is ze eraan verslaafd.

Kracht putten uit een mislukking

Het duo erkent dat hun avonturen een privilege zijn. Mislukken zien ze als een mogelijkheid om jezelf beter te leren kennen en als voorbereiding op succes. Beiden hebben het over hun relatie met de bergen, over een ziel waarmee je als bergbeklimmer in contact komt. Over het ogenblik waarop je verliefd wordt op de bergen en daarna aan niets anders meer kunt denken. Na de eerste expeditie met Moro weet Tamara: "Dit leven is veel intenser. Zelfs als het op een dag ophoudt, kan ik mezelf niets verwijten. Ik heb elke dag geleefd zoals ik wou." Een uitspraak die uitdagend, maar ook inspirerend kan zijn. Hoe dan ook, hoeveel mensen kunnen dat van zichzelf zeggen?

Ale d'Emilia

Vastberaden en eenvoudig

Tamara Lunger behoorde tot de wereldtop van de toerskiërs, maar in de Himalaya ontdekte ze dat bergbeklimmen haar levensmissie is. Het gaat haar niet om records en vergelijkingen. Die ziet ze als een prettige bijkomstigheid waardoor ze beter van haar passie kan leven. Ze trekken sponsors aan. Maar de vele jaren intensieve belasting van haar lichaam laten hun sporen na. Aanhoudende kniepijn dwingt haar keer op keer tot pauzes. Toch twijfelt Tamara er niet aan dat ze altijd uitdagingen zal vinden die bij haar passen. En met haar vliegbrevet van helikopterpiloot op zak droomt ze er stiekem van om ooit reddingspiloot te worden in haar geliefde Himalayagebergte. Al is ze nog vele uren verwijderd van die droom.

Dankbaarder en tevredener dan tevoren

De zon verdwijnt langzaam achter de bergen terwijl ik afscheid neem van Tamara. Tijdens de terugrit malen de woorden van haar innerlijke stem door mijn hoofd: "Als je nu doorgaat, kom je nooit meer terug." Een paar meter beslissen of je alpiene geschiedenis schrijft of niet. Of je wordt herinnerd of vergeten.

Eén ding weet ik zeker na onze ontmoeting: ondanks haar ommekeer is ze een winnaar. Dankbaarder en tevredener dan tevoren.

"Ik zou graag een achtduizender beklimmen langs een andere route, misschien in de winter, als er minder mensen zijn. Of anders een rustigere vijf- of zesduizender", vertelt ze over haar toekomstplannen.

IDM Südtirol-Alto Adige/Ivo Corrà

Tekst: Barbara Prugger
Foto's: Ivo Corrà / archief Tamara Lunger
Video: Miramonte Film en Andreas Pichler
Publicatiejaar: 2017 - Was uns bewegt (Wat ons beweegt)

Ontdek Zuid-Tirol

Voor uw informatie

Tamara Lunger