Het is aangenaam warm als ik Tamara ontmoet in de buurt van haar geboortedorp, Gummer/San Valentino in Campo in het dal Eggental. We gaan op de schommels zitten in een speeltuin, omringd door een prachtig bergpanorama. Hier, in het hart van de Dolomieten, waar ze is opgegroeid. Ik ken Tamara al lang en ben altijd weer gefascineerd door het optimisme en de kracht die ze uitstraalt. Elke ontmoeting met haar zet me aan om over mijn leven na te denken en mezelf af te vragen of ik echt doe wat bij me past en wat me gelukkig maakt.

Tamara Lunger behoorde tot de wereldtop van de toerskiërs, maar in de Himalaya ontdekte ze dat bergbeklimmen haar levensmissie is. Het gaat haar niet om records en vergelijkingen. Die ziet ze als een prettige bijkomstigheid waardoor ze beter van haar passie kan leven. Ze trekken sponsors aan. Maar de vele jaren intensieve belasting van haar lichaam laten hun sporen na. Aanhoudende kniepijn dwingt haar keer op keer tot pauzes. Toch twijfelt Tamara er niet aan dat ze altijd uitdagingen zal vinden die bij haar passen. En met haar vliegbrevet van helikopterpiloot op zak droomt ze er stiekem van om ooit reddingspiloot te worden in haar geliefde Himalayagebergte. Al is ze nog vele uren verwijderd van die droom.

Dankbaarder en tevredener dan tevoren

De zon verdwijnt langzaam achter de bergen terwijl ik afscheid neem van Tamara. Tijdens de terugrit malen de woorden van haar innerlijke stem door mijn hoofd: "Als je nu doorgaat, kom je nooit meer terug." Een paar meter beslissen of je alpiene geschiedenis schrijft of niet. Of je wordt herinnerd of vergeten.

Eén ding weet ik zeker na onze ontmoeting: ondanks haar ommekeer is ze een winnaar. Dankbaarder en tevredener dan tevoren.

"Ik zou graag een achtduizender beklimmen langs een andere route, misschien in de winter, als er minder mensen zijn. Of anders een rustigere vijf- of zesduizender", vertelt ze over haar toekomstplannen.