Handwerk en ambachtelijke kunst uit Zuid-Tirol

De geschiedenis van het kantklossen in Zuid-Tirol begint in 1893 in het  dal Ahrntal , toen de kopermijn in Prettau/Predoi werd gesloten. In deze noodsituatie kwamen de vrouwen van de getroffen families op het idee om van het kantklossen hun beroep te maken. Drie getalenteerde kantwerksters gingen naar Wenen om daar een opleiding te volgen. In 1894 werd in Prettau een eigen kantklosschool opgericht. Al snel mochten de vindingrijke kantwerksters uit het Ahrntal het Weense hof tot hun vaste klanten rekenen.

Nadat de Eerste Wereldoorlog Zuid-Tirol scheidde van Oostenrijk en dus ook van Bohemen als leverancier van grondstoffen, werd het kantklossen maar in de jaren 1930 hervat, nu met Milanees garen. 

Van bijverdienste voor boeren en zadelmakers tot erkend beroep met een vijfjarige opleiding. In Zuid-Tirol vind je tegenwoordig een half dozijn ambachtslui die borduren met pauwenveren. Het centrum is het dal Sarntal ten noorden van Bolzano/Bozen. De witte pennenschachten zijn afkomstig van de staartveren van de mannelijke pauw. Ze worden gespleten en gedeeltelijk geverfd. Met het glanzende garen wordt vervolgens een patroon geborduurd op meestal zwart leder. Populaire motieven zijn naast de traditionele versieringen ook monogrammen, wapenschilden en namen. Ze worden geborduurd op traditionele klederdracht, portefeuilles en handtassen. 

Het Tiroler bergschaap, het zwartbruine bergschaap en het schaap Villnösser Brillenschaf leveren zoals vroeger waardevolle wol. Nadat de ruwe wol gewassen, gekamd en tot draad is gesponnen, verwerken kunstweverijen hem bijvoorbeeld tot de beroemde loden. De wol wordt behandeld met warm water en zeep tijdens het verviltingsproces, en door de mechanische druk van het vollen ontstaat vervolgens een stevige stof. De loden jas wordt gecombineerd met de "Sarner Jangger", een  traditionele jas uit het dal Sarntal, die heel strak gebreid is en je dus bijzonder warm houdt. Kenmerkend zijn de zoom in een felle kleur en de knopen van hertshoorn.

Wie Zuid-Tiroolse klederdracht aantrekt, draagt daar ook het geschikte feestschoeisel bij. De schoenen worden nog altijd uitsluitend met de hand gemaakt in veel afzonderlijke stappen. Elk dal heeft zijn eigen traditionele ontwerp, dat nog altijd volgens de oude patronen wordt uitgevoerd. Geborduurd met een pauwenveer, afgebiesd met een rood fluwelen randje of voorzien van kleurrijke schoenveters: bij de klederdracht dragen we met trots de gepaste schoen, die we liefdevol verzorgen. De schoenmakers van Zuid-Tirol hebben bijna even veel werk met het maken van traditionele schoenen als met het repareren van versleten wandel-, berg- en klimschoenen. 

Het smeedijzer of brons moet eerst gloeiend heet zijn voordat het kan worden bewerkt door er krachtig of voorzichtig op te slaan. Net zoals bij messing en koper, die echter ook in koude toestand kunnen worden bewerkt. De traditionele kunstsmeden van Zuid-Tirol vervaardigen decoratieve en kunstig gemaakte gebruiksvoorwerpen, meestal naar hun eigen ontwerp. Zo is bijna aan elk gebouw in Zuid-Tirol smeedkunst te zien. Kerken, kastelen en burchten zijn versierd met verfijnde poorten, verrassende balkon- en trapleuningen, sierobjecten, traliewerk of bijzondere lichtarmaturen.

Het is niet verwonderlijk dat de Bindergasse in Bolzano  deze naam draagt, want hier waren vroeger de Zuid-Tiroolse kuiperijen gevestigd. Nadat aan het begin van de 20e eeuw goederen voornamelijk in vaten werden vervoerd, was het de aanhoudende opleving van de Zuid-Tiroolse wijnbouw vanaf 1980 die de vatenmakers veel werk bezorgde. De gebiedsgebonden wijnproductie , de verlaging van de kwantiteit ten gunste van de kwaliteit en de moderne rijpingsmethoden zorgden voor een aanzienlijke kwaliteitsverbetering bij de wijn. Maar voor het bewaren van het edele vocht verkoos men zoals vroeger met de hand gemaakte eiken vaten tegenover industrieel geproduceerde vaten.