Harald Gasser

Stowarzyszenie Południowotyrolskich Rolników (Südtiroler Bauernbund) podchwyciło i podsyca potrzebę przełomu. „Nasi rolnicy są inteligentni i pomysłowi”, mówi z zadowoleniem Ulrich Höllrigl, wicedyrektor stowarzyszenia. Od wielu lat stowarzyszenie budzi wśród rolników pracujących w górach apetyt na dodatkowe zarobki. Obiecująco wygląda model z wynajmem kwater agroturystycznych, przetwórstwem na miejscu oraz eksperymentowaniem z niszowymi produktami w segmencie warzyw, ziół, owoców jagodowych, a od niedawna zbóż. Rok temu został powołany dział do spraw innowacji, w którym rolnicy mogą zasięgać porad. Wspólnie z południowotyrolskim instytutem badawczym w Laimburg oraz TIS (Techno Innovation Südtirol) prowadzone są badania nad możliwością prowadzenia nowych upraw i lukami na rynku.

Rodzice przyszli z pomocą, aby służyć swoim doświadczeniem z pracy w polu. Ojciec doradził: „musisz pryskać”. Matka powiedziała: „musisz podlewać”. Harald nie zrobił ani jednego ani drugiego. Sam chciał spróbować, która droga będzie słuszna. Jest przekonany, że jeśli się mało podlewa młode sadzonki, to wytwarzają one głębsze korzenie i wyciągają z gleby minerały korzystne dla wzrostu. Uważał, że niepryskane warzywa smakują lepiej, bo nie ma w nich chemicznych goryczy. Na 3000 metrów kwadratowych Harald Gasser uprawia obecnie 400 – głównie zapomnianych – odmian warzyw. „W przypadku niektórych z nich potrzebowałem aż siedmiu lat do uzyskania pierwszych zbiorów.”

Liczy się eksperymentowanie. Przez długi czas Gasser nie zastanawiał się, kto od niego to wszystko kupi.

Rolnicy muszą teraz zajmować się również marketingiem, domaga się Ulrich Höllrigl ze stowarzyszenia. Dla wielu jest to trudne. Chłopi nie są urodzonymi przedsiębiorcami. „W Południowym Tyrolu na szczęście jest rozwinięta spółdzielczość”, mówi Höllrigl. Nie może być tak, żeby każdy rolnik uganiał się po całym Południowym Tyrolu za chętnym na dwie główki kapusty. Mimo tego coraz więcej rolników chce osobistego kontaktu z klientami, oferuje sezonowe produkty na targowiskach lub sprzedaje bezpośrednio w gospodarstwie. Höllrigl: „Sprzedawanie na targu czy u siebie w obejściu jest praco- i czasochłonne, ale rolnicy są zadowoleni z efektów.” W ten sposób tworzy się nić porozumienia między producentem a odbiorcą. Lokalne produkty cieszą się powodzeniem, kiedy są przystępne i ładnie wyglądają.

Nowych sposobów uprawy i sprzedaży poszukują głównie drobni rolnicy z gór oraz młodzi. Gospodarstwo nie produkuje już tyle, by wyżywić kilka pokoleń. Wiele dzieci z rolniczych rodzin uczy się innego zawodu, idzie na studia, potem wraca po jakimś czasie żeby przejąć gospodarstwo i zrobić wiele rzeczy po swojemu. Höllrigl: „Martwią się, jak osiągnąć przyzwoity standard życia.”

Odmienność Harald Gasser przyjął to jako filozofię życia. Przez długi czas był pracownikiem socjalnym w szkole. Nigdy nie chciał zostać rolnikiem. Teraz połączył swoje umiejętności i sadzi rośliny, które mają prawo być inne. Pole warzywne w Aspingerhof wygląda jak ogród chwastów. Gasser jest zwolennikiem mieszanych upraw i spędził długi czas testując, które rośliny się nawzajem dobrze tolerują. „Rośliny kłócą się jak ludzie”, twierdzi. Sprawia wrażenie wyluzowanego, ale nie zawsze tak było.

Kiedy w Aspingerhof źle się działo i Harald nie znajdował nabywców, Herbert Hintner kupił od niego 150 kilogramów pomidorów i mnóstwo innych warzyw na raz. „I co zrobiłeś z tymi wszystkimi pomidorami?”, zapytał go później Gasser. „Wyrzuciłem”, przyznał kucharz, „ale w innym wypadku byś się poddał.” Harald Gasser wybucha zaraźliwym śmiechem. Racja, poddałby się. Z pewnością.