„Kiedyś często zdawało mi się, że ciała znajdujące się w otoczeniu częściowo znikają. Chciałem sprawić, żeby zniknęły zupełnie”, wyjaśnia. Stąd wpadł na pomysł wypróbowania malowanego kamuflażu. Siedzę sobie na trawie przy brzegu górskiego jeziora, kilka metrów od Johannesa, obserwuję go, a pośrednio dostrzegam też nagie ciało modelki. Stoi przed nim i się trzęsie, bo jest zimno. Po drugiej stronie jeziora leży jeszcze śnieg. Wiatr przenika przez mój sweter, targa też włosy Johannesa, mimo iż są przewiązane białą opaską. Obok niego leżą farby. Posortowane pędzle wetknął rzędem w trawę – malowanie musi pójść sprawnie. Podchodzi do modelki, maluje kilka kresek na jej piersiach, a potem cofa się kilka kroków. Jedno pociągnięcie za drugim i modelka stapia się z przyrodą. Przyroda to jego pasja, jak sam podkreśla.

Modelka stoi bez ruchu, tylko lekko drży. Palcami ubrudzonymi farbą Johannes bierze aparat. Musi się spieszyć. W ciągu kilku minut może nadciągnąć nowa chmura, która zmieni odbicie w wodzie. I wtedy słyszę ciche „klik”.

Modelka tworzy jedność z zapierającą dech panoramą. Muszę przyznać mu rację, że trzeba się dokładnie przyjrzeć, żeby zobaczyć tę wyjątkowość. „Moja obecna praca łączy w sobie wszystko, czego się spodziewałem od życia”, potwierdza i wydaje się zadowolony. Ten, który początkowo nie wiedział, co zrobić ze swoją pasją i talentami, odkrywa, że jego życie kawałek po kawałku składa się w jedno wielkie skończone dzieło. Jest jak kolorowa układanka, która pewnego dnia zmieni się w idealną całość – nikt już nie odróżni, gdzie kończy się człowiek, a zaczyna natura.