Postacie stworzone przez Arona Demetza stoją nieruchomo, ale mają przeszywające spojrzenie. Artysta tłumaczy, dlaczego tak jest: „Od samego początku chodziło mi o spokojne spojrzenie przenikające do wnętrza. W ten sposób postać wchodzi w dialog z obserwatorem. Kiedy nie da się tak prosto określić, co wyraża dana twarz, wówczas postać zajmuje nas na dłużej.”

Patrząc w oczy tym antropomorficznym zastygłym dziełom można się poczuć wręcz niekomfortowo. Demetz zna to uczucie, zwłaszcza w przypadku figur, których twarz jest pokryta żywicą. „Przychodzący tu ludzie mówią w pierwszej chwili, że te postacie przypominają rozkładające się ludzkie ciała. Ale kiedy przychodzą ponownie, kierują się właśnie ku tym postaciom, bo nie dają im one spokoju.” Jako artysta korzystający z piły rani drzewo, a żywica – „krew drzewa” – staje się opatrunkiem, drugą skórą.

Na środku pracowni stoi postać chłopca bez gałek ocznych. Powierzchnia postaci jest miejscami gładko wyszlifowana, reszta pokryta jest długimi strużynami, które wyglądają jak nieposkromione owłosienie. „Kiedy uczyłem w szkole w Carrarze, mieliśmy w klasie maszynę do wykonywania frezów 3D w marmurze. Spróbowałem poddać takiej obróbce drewno i opracowałem sposób zdzierania powierzchni, w wyniku którego powstawały coraz dłuższe strużyny imitujące owłosienie. Uświadomiłem sobie wówczas jedno: maszyna ma sens tylko wtedy, kiedy pomaga mi osiągnąć w sztuce zamierzony wyraz.”

W 2018 roku, kiedy Aron Demetz przygotowywał swoją wystawę w muzeum archeologicznym w Neapolu, tym słowem były „fragmenty”. Swoje prace wyeksponował pośród antycznych greckich i rzymskich posągów i wielu zniszczonych rzeźb. „Jako współczesny artysta chciałem odbudować coś z fragmentów, odnowić. Negatywy, takie jak na przykład odciski stóp, symbolizują przeszłość, natomiast pozytywy to symbol teraźniejszości. Powstaje pewna przestrzeń w czasie, w której rodzą się historie.”

Takie, jak historia rzeźby, nad którą właśnie pracuje: podczas opalania figura się przełamała i dłuższy czas leżała w magazynie. Teraz artysta z Val Gardena buduje ją od nowa. Jak sam wyjaśnia: „Gips jest słabym materiałem. A jednak może podtrzymać postać, podobnie jak w medycynie chroni złamaną nogę.” Kruchość, wyniszczenie, uzdrowienie to opowieść o życiu.