Graun im Vinschgau/Curon Venosta werd opgeblazen en onder water gezet, de bewoners werden onteigend. Dat is nu 60 jaar geleden. Sindsdien leven de mensen hier met een meer voor hun deur waar ze geen voeling mee hebben. Het portret van een dorp dat zijn merkwaardige biografie niet verwerkt krijgt.
Als Theresa Theiner het verhaal van Sultan vertelt, worden haar ogen glazig, ook nu nog, een halve eeuw later. Sultan, een sint-bernard, was hun gezinshond vroeger, in het oude dorp. Zoals vele andere honden had ook Sultan zijn favoriete plekje waar hij op een veilige afstand de mensen in de gaten kon houden. Dat was op de grond onder de keukentafel in herberg Gasthaus Traube Post. De ouders van Theresa Theiner runden dit hotel in het centrum van het dorpje Graun im Vinschgau/Curon Venosta. Zoals alle andere huizen van het dorp werd het in 1950 opgeblazen. Theresa, haar drie zussen en de ouders waren toen al overgeplaatst. Alleen Sultan begreep niet waarom de keukentafel opeens weg was. "Hij stond op de ruïnes van ons huis en zocht de tafel", vertelt Theresa Theiner. "Toen daarna alles onder water stond, is hij er elke keer weer naartoe gezwommen en moesten we hem met een bootje terughalen."
In zijn nieuwe thuis vond de hond geen enkel plekje dat even lekker was als dat onder de keukentafel. Hij weigerde de trap naar het nieuwe huis op te lopen. Niemand in Graun, noch mens noch dier, kon het verlies aan. "Sommigen van de heel oude mensen", zegt Theresa Theiner, "zijn gestorven van verdriet."
