Wijnmaker Christof Tiefenbrunner exploiteert samen met zijn gezin een van de oudste wijngaarden van Zuid-Tirol. De herinnering aan zijn voorouders is als een tijdreis door de wijngeschiedenis van Zuid-Tirol.
Wat met een klein tabakveldje begon, eindigde met een grote wijn. Het is een van de vele verhalen die Christof Tiefenbrunner vertelt terwijl hij me rondleidt in zijn wijngaard in Unterfennberg/Favogna di Sotto.
We bevinden ons op een hoogte van 1.000 meter boven zeeniveau. De weg eindigt abrupt en de avondzon werpt een wild, romantisch licht op Hofstatt, de boerderij van de familie. Hier kreeg zijn vader, wijnmaker Herbert Tiefenbrunner, begin jaren 1970 een idee. "Hij wist dat in het verleden op deze helling tabak was geteeld en dacht bij zichzelf: Als hier tabak groeit, moet wijn hier ook goed gedijen." In 1973 kon Herbert Tiefenbrunner effectief het eerste glas müller-thurgau inschenken voor zijn vrienden. Ze waren enthousiast en noemden het edele vocht naar een voorouder van de familie. "Feldmarschall von Fenner" is nog altijd het vlaggenschip van wijngoed Tiefenbrunner, dat nu ongeveer 28 hectare wijnstokken telt. De druiven hiervan en van zo'n 55 hectare geselecteerde wijngaarden van andere telers worden in Tiefenbrunners Schlosskellerei Turmhof in Entiklar/Niclara verwerkt tot kwaliteitswijnen.
Entiklar/Niclara is een dorpje van 150 zielendat zich op de hellingen bij Kurtatsch/Cortaccia nestelt. Christof Tiefenbrunner woont en werkt met zijn gezin op een prachtig landgoed met de naam Turmhof. Hij voelt een diepe verbondenheid met zijn vader die in 2015 overleed, maar heeft ook diep respect voor de voorgaande generaties. Hij vertelt over de oprichting van het wijngoed in 1848 en over zijn betovergrootvader Johann, die even ondernemend als creatief was. In de tweede helft van de 19e eeuw liet hij al een groot deel van zijn wijn per trein over de Brennerpas vervoeren. De herbergiers in Innsbruck betaalden hem er goed voor.
Johanns artistieke aanleg resulteerde ondertussen in een betoverend kasteelpark dat hij liet aanleggen bij landgoed Turmhof. Ook de overgrootvader van de huidige heer des huizes was een man met een vooruitziende blik. Hij bouwde in 1910 een eigen waterkrachtcentrale voor de wijnmakerij. Die levert nog altijd de benodigde energie voor het hele bedrijf en werd in 2001 uitgebreid met een tweede systeem.
Traditie en moderniteit ontmoeten elkaar niet alleen in de wijnshop en de bistro, maar ook in de kelders van landgoed Turmhof. Een steile trap leidt naar beneden, naar een ruimte die zo'n 400 jaar oud is. Ze heeft wat weg van een gevangenis, maar wordt nog altijd gebruikt als kelder omdat er een constante binnentemperatuur van 10 graden Celsius heerst. Wat een contrast met de nieuwe kelder voor de rode wijn! Er staan machtige betonnen vaten en elke stap van het proces is computergestuurd.
Is traditie een verplichting?
Traditie zorgt ervoor dat het bestaande doorgegeven wordt. In dat opzicht is het een verplichting. Maar ik zie het als een voorrecht dat ik de traditie van mijn voorouders kan voortzetten. Traditie kan ook beperkend werken.
Wat is je gevoel ten opzichte van je voorouders?
Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om in zo'n unieke setting op te groeien. Dat niet alleen mijn vrouw Sabine, maar nu ook mijn dochter Anna en zoon Johannes meewerken in het bedrijf en dat de traditie dus wordt voortgezet, maakt me gelukkig.
Tekst: Edith Runer
Foto's: Armin Huber
Hartelijk dank! Controleer je e-mails, we hebben je een bevestiging gestuurd. Als deze niet in je inbox staat, controleer dan je spamfolder.
